Historia eskimoski
Pierwszym Europejczykiem, który wykonał eskimoskę, a więc wywróciwszy kajak znalazł się głową w dół , a następnie powrócił do pozycji wyjściowej, był według wszelkich dostępnych danych Austriak Edi Pawlata, a było to – dopiero - w 1930 roku. Nauczył się tego bezpośrednio od Eskimosów, którzy – podobnie jak inne ludy arktyczne – używali tej techniki do ratowania własnego życia podczas łowienia ryb w lodowatych akwenach z dala od brzegu. Opuszczenie kajaka pod wodą wiązało się niemal z pewną śmiercią, stąd już kilkuletnie dzieci opanowywały technikę odwracania się po wywrotce bez wychodzenia z łódki. Na wiośle, na złamanym wiośle, na dwóch rękach i na jednej – Eskimosi znali około 10 technik odwracania kajaka i tym samym wywabienia z opresji.
Od tamtych czasów sporo się zmieniło, kajak nie jest już głównie środkiem do zdobycia pożywienia, a przede wszystkim stał się narzędziem rekreacji od morza, poprzez rzeki nizinne aż po białą wodę górską. Wraz ze wzrostem umiejętności i doświadczenia kajakarza rośnie apetyt na bardziej wymagające akweny. Jeśli chcemy się rozwijać, musimy atakować trudności jeszcze nie do końca opanowane. W łagodzeniu konsekwencji błędu podczas nauki pomoże właśnie eskimoska. Przyjrzyjmy się krótko ich rodzajom i przeznaczeniu.