W skład pojęcia "rafting" wchodzą obecnie w Europie nastepujące aktywności: rafting klasyczny, minirafting lub powerrafting, a także canoeing. Wszystkie je łączy pneumatyczny charakter łodzi, a więc fakt, iż są jednostkami dmuchanymi - lekkimi, niezatapialnymi, odpornymi i przyjaznymi dla użytkownika. Wspólny jest także wymóg umiejętności pływania wpław, od przecięnej do bardzo dobrej. Poza tym mamy tutaj same różnice.
Rafting klasyczny
Historycznie pierwszy dmuchaniec na górskiej rzece to duży ponton ośmio- lub nawet dziesięcioosobowy, sterowany przez instruktora-przewodnika, zwanego powszechnie raftguide'em. Historia raftingu jako mniej lub bardziej ekstremalnej atrakcji sportowo-turystycznej zaczyna się właśnie tutaj i nadal jest najbardziej popularną formą w Europie.
Podstawowe wyróżniki tak pojmowanego raftingu:
(1) profesjonalista na pokładzie i
(2) rozmiar łódki.
Oba te czynniki wpływają na charakter odbywanej aktywności. Rozmiar sprawia, ze łódka jest bardziej stabilna, a fachowiec za sterem zwalnia nas z odpowiedzialności za łódkę, co moze być dużym plusem na bardzo trudnej wodzie, a sporym minusem na nieco łatwiejszych wodach. W końcu co to za zabawa, jeśli nie wszystko idzie zgodnie z planem, a moja rola sprawodza się do wykonywania komendy "naprzód".