Przegląd trudności szlaków na Via Ferrata

Via ferrata Huan Shan – azjatycki gigant

Zacznijmy od grubego kalibru, jakim jest Hua Shan. Uznawana za najtrudniejszą via ferratę na świecie. Można pokusić się o zdobycie aż 5 szczytów. Jednak będzie to zupełnie inne przeżycie, niż to znane z europejskich górskich krain. Podczas wyprawy poczuje się niesamowite przytłoczenie i zdumienie wyniosłą chińską naturą. Jest to zdecydowanie coś odrębnego, a jednocześnie budzącego nowe emocje i odczucia.

Na Huan Shan jest wiele szlaków pielgrzymkowych, a po drodze można spotkać liczne świątynie i klasztory, gdyż dawniej w tych miejscach rezydowali taoistyczni duchowni. Z racji często odwiedzanych miejsc kultu Chińczycy ułatwili kwestię poruszania się po górach, budując kolejkę, czy stawiając schody i barierki. Przez to można wybrać się na wspinaczkę niewymagającą kondycji, czy odwagi a cierpliwości, gdyż ciągnące się nawet na kilkaset metrów rzędy pielgrzymujących Chińczyków nie pozwalają poruszać się w optymalnym tempie.

Z kolei wybranie wspinaczki przez via ferratę jest dużo bardziej ekscytujące i nieco mniej tłumne. Choć i tak należy liczyć się z tym, że trzeba będzie w pewnym momencie się z kimś minąć lub zachowując pełna ostrożność i zręczność kogoś przepuścić. Adrenalina podnosi się zwłaszcza w tak charakterystycznych punktach na trasie, jak wąskie kładki zbite z pojedynczych desek i przytwierdzone do potężnych skał nad kilkukilometrową przepaścią.

Skala trudności (wg. Hüslera): bardzo trudna.

DOLOMITY – PIERWSZE I NAJPIĘKNIEJSZE VIA FERRATY

Ktokolwiek zainteresował się via ferratami, z pewnością trafił na włoskie pasmo Dolomity. To tutaj właśnie swój początek mają żelazne drogi. Wówczas powstawały z myślą o ułatwieniu żołnierskich przepraw przez górskie tereny. Dziś jest to najpopularniejsze miejsce dla asekurowanych wspinaczek. Dlatego znajduje się ono w ofercie wspinaczek wysokogórskich M-CANOE.

Wiele osób swą przygodę z uprzężą i lonżami rozpoczyna właśnie w słonecznej Italii, wybierając jeden z najpiękniejszych szlaków Via delle Bocchette. Można przejść tylko jeden odcinek lub podzielić wyprawę na cztery i doświadczyć ogromnej dawki adrenaliny oraz zapierających dech w piersiach widoków.

Podróż rozpoczyna się z przełęczy Groste do schroniska Tuckett, która powinna trwać ok. 5 h. Tam wówczas można się zatrzymać i ruszyć dalej następnego dnia. Niektórzy ekstremalni wspinacze, decydują się za jednym razem przejść na drugi odcinek Sentiero Bocchette Alte. Na tym etapie będą potrzebne raki oraz czekany, gdyż natkniemy się na śnieżne płaty i lód. Docierając do schroniska Alimonta, stamtąd można ruszyć przez Bocchette Centrali, które będzie zwieńczeniem całej wyprawy. Napotka się tam scenerie nie z tego świata, a to wszystko dzięki strzelistym turniom, kłębom chmur, masywnym skałom i kilkusetmetrowym urwiskom.

Skala trudności (wg. Hüslera): średnio trudna.

Via ferrata na Gran Canarii – hiszpańska wspinaczka

Gran Canraia to nie tylko złote piaski, kolorowe drinki i błękit oceanu. Z kolei ferraty to nie tylko austriackie, włoskie, czy słoweńskie Alpy. Występują również w tak gorących miejscach, jak Hiszpania, w tym przypadku padło na kanaryjską wyspę.

Via ferrata La Guagua z pewnością nie należy do najpopularniejszych, jednak nie można jej odmówić atrakcyjności. Licząca 7,5 km trasa wiedzie nad wulkanicznymi formacjami w Parku Przyrody Tamadaba, oferując spektakularne widoki. Dzięki temu, że droga jest mało znana, to z pewnością przypadnie do gustu tym, którzy oczekują spokojnego trawersu. Można tam natomiast spotkać wiszący most, drabiny linowe, czy też ruiny. Warto wykorzystać La Guaguę, by urozmaicić wypoczynek i wprowadzić do niego trochę aktywności lub, gdy wodne atrakcje przestają już zaskakiwać.

Skala rudności (wg. włoskiej klasyfikacji): MD – bardzo trudna.

Nowa włoska Via ferrata della Memoria

Wybierając się na via ferraty, trzeba wziąć pod uwagę, że zainstalowane tam zabezpieczenia to efekt ludzkiej pracy, a wszelkiego rodzaju podpory z biegiem czasu ulegają korozji, uszkodzeniom i obluzowaniom. Z tego względu wskazany jest dystans, zwłaszcza na wiekowych szlakach. Na szczęście co jakiś okres powstają nowe, młode trasy, które nie mają jeszcze tak wysłużonych elementów, co pozwala zachować nieco spokojniejszy umysł.

Przykładem jest otwarta w 2015 roku włoska Via ferrata del Vajont (lub Memoria). Na początku trasy znajdują się dwa skalne tunele, w związku z tym warto zaopatrzyć się w czołówkę. Następnie pojawia się system półek, w którym wymagane jest eksponowanie i mogą pojawiać się pewne trudności techniczne. Droga numer 380 jest trasą powrotną. Cała ferrta liczy 600 metrów i rozpościera się z niej widok na tamę Vajont.

Skala trudności (wg. Hüslera): średnio trudna.

Le Roc du Vent – francuska via ferrata

Francja wtórując Włochom, czy Austriakom, również zagospodarowała własne alpejskie szlaki w stalowe liny do autoasekuracji. Jedną z francuskich via ferrat jest Le Roc du Vent. Podążając tym szlakiem, można dostać się na szczyt Roc du Vent liczący 2360 m n.p.m. Trasę można zacząć z parkingu obok Refuge du Plan de la Lai położonego na wysokości 1828 m n.p.m. Pierwsze podejścia to kwieciste łąki i dopiero po ich przebyciu zaczyna się prawdziwy trawers. Na trasę z powodzeniem można zabrać nastoletnie dzieci, bo jest dość wdzięczna. Jednak trzeba wziąć pod uwagę ich wcześniejsze obycie z wysokogórską wspinaczką i predyspozycje. Prócz standardowych licznych przepaści, turni, czy tunelów jednym z najbardziej charakterystycznych punktów jest linowy most. To właśnie w tym miejscu można doświadczyć największego zwątpienia. Jednak planując wypad w towarzystwie, z pewnością uzyska się w tym momencie odpowiednie słowa wsparcia. Ponadto cała taras jest warta zamieszania z powodu niesamowitej panoramy z widokiem na Mont Blanc oraz turkusowe jezioro Roseland.

Skala trudności (wg. Hüslera ): średnio trudna.

Wybierając się na via ferratę, warto zawsze robić to w grupie, gdyż często jest potrzebna pomoc drugiej osoby. Poza tym, jak samo powiedzenie mówi – „w kupie raźniej”. Warto też zapoznać się z ofertą firm specjalizujących się w wyprawach wysokogórskich, gdyż te prócz drogiego, wytrzymałego i fachowego sprzętu zapewniają pewną asekurację i wykwalifikowanych instruktorów wspinaczki. Ponadto umożliwi to zdobycie najwyższych szczytów i doświadczenia emocjonujących przeżyć niemal każdemu.